Waar de wortels groeien: kracht uit de schaduw

Eigen groei ontstaat niet in het licht, maar in de diepte waar we durven kijken.

Een boom groeit niet door zijn bladeren te tellen of zijn kruin te bewonderen. Zijn kracht komt uit de wortels, diep verborgen in de donkere aarde. Daar, in het onzichtbare, vindt hij voeding en stevigheid. Zo werkt het ook met ons.

We zoeken vaak naar verandering van onszelf, in het licht – via meditatie, retraites, boeken en gesprekken over liefde en energie. Het lijkt alsof groei iets is dat we buiten onszelf kunnen vinden. Maar net als een boom die niet kan bestaan zonder zijn wortels, kunnen wij niet werkelijk groeien zonder de diepte in onszelf te erkennen.

Die uiterlijke zoektocht is vaak een afleiding. We richten ons op licht en harmonie, zeggen en denken dat we hard aan het werk zijn om iets te veranderen, al vermijden we hierin het liefst de schaduw. We praten over energie, maar lopen weg van pijn. Toch ligt juist dáár de sleutel. De schaduwzijde – onze boosheid, angst, verdriet of leegte – is niet iets om te verbergen of te bestrijden. Het is een beschermlaag die ooit nodig was, maar die ons nu belemmert.

Wanneer we de moed vinden om deze schaduw onder ogen te zien, ontstaat er ruimte voor verandering, verandering tot herstel. Niet door erover te lezen of erover te praten, maar door het te voelen, door het toe te laten. Zoals een boom zijn wortels diep de aarde in laat groeien, zo mogen wij afdalen in onze eigen schaduw. Daar, in het donker, ligt de voeding die ons sterker maakt.

Groei betekent niet dat we onszelf vullen met licht, maar dat we leren aanwezig te zijn in het donker. Dat we durven kijken naar datgene waar we van weglopen. Want juist daar, in die pijn, ligt de mogelijkheid om onszelf werkelijk te ontmoeten.

Wie de schaduw durft te omarmen, ontdekt dat verandering niet buiten ons ligt, maar in onszelf. Het is geen vlucht naar boven, maar een afdaling naar binnen. En net als een boom die stevig staat omdat zijn wortels diep reiken, vinden wij onze kracht door de diepte niet te vermijden maar te bewonen.

Misschien is dat wel de meest liefdevolle daad die we onszelf kunnen geven: niet langer wegkijken, maar aanwezig zijn – ook in het ongemak. Want daar, in de donkere aarde van onze schaduw, groeien de wortels die ons dragen.